PTOP Oddział w Poznaniu wyłącznie wspiera działania Hospicjum Palium. Więcej informacji na temat Szpitala Klinicznego Przemienienia Pańskiego UM w Poznaniu znajdą Państwo na stronie – www.skpp.edu.pl |
Niecodzienna wyprawa pedagogów do hospicjum
Zajęcia terenowe, cieszące się tak dużą popularnością na Uczelni, organizowane były już w wielu sceneriach. Poligon, miejskie przestrzenie, pogotowia opiekuńcze, schroniska, lasy, opuszczone fabryki… Wyprawa do hospicjum na spotkanie z wolontariuszami wyryła jednak chyba najtrwalsze wspomnienia studentom trzeciego roku pedagogiki.
Grupy zaoczne PN 201 i PN 202 na ostatnie, z realizowanych pod skrzydłami Uczelni, warsztaty z komunikacji interpersonalnej i interakcji społecznych udali się Hospicjum Palium, mieszczącego się przy Os. Rusa w Poznaniu. Zaaranżowana z wolontariuszami pogadanka przerodziła się w spotkanie owocujące zupełnie innym, pozbawionym stereotypów, spojrzeniem na tę instytucję. A to wszystko dzięki pracującym tam osobom z Panią Basią Grochal na czele – „dowódcą” empatycznych wolontariuszy, którzy tak jak Włodek, Łukasz i Daria przyszli podzielić się swoim „świadectwem”.
(…) No bo jak tu wytłumaczyć, że komuś przeszkadzają chorzy spacerujący po ogrodzie albo wygrzewający się na tarasie. Ponoć ludzie bali się karetek, ale karetki nie jeżdżą tu na sygnale. Ponoć bali się wywożenia zmarłych, ale takie rzeczy mają tu miejsce w ciszy. Ponoć bali się, że obok jest szkoła; może pacjenci niczym zombie, mieliby biegać po boisku krzycząc: „Zjem cię, zjem cię”…? Oto obraz przeciętnego Polaka. Lepiej mu wysłać SMS-a za dwa złote plus wacik na poszkodowanych z Haiti, niż wesprzeć mądrą inicjatywę (za) blisko domu – to cytat z Zorkowni Agnieszki Kalugi, jednej z „uskrzydlonych” wolontariuszek, która obiecała swojej umierającej córeczce, że sobie poradzi. I poradziła – w miejscu, gdzie życie przecina się ze śmiercią, Agnieszka spełnia swoją misję pomagając innym.
Historia autorki cytowanej książki i dziesiątki innych przytoczonych w ramach spotkania, poruszyły wszystkich słuchaczy. Wszak przywołane obrazy życia zdecydowanie bardziej potrafią uszlachetnić, przemówić i „zaczarować” niż nie jeden akademicki podręcznik. Bo przecież słowa uczą, ale przykłady pociągają, a kiedy są oparte na ludzkich historiach, nie pozwalają się zwieźć obojętnością.
Anna Szymaniak