Drzewo życia

Polecamy ciekawą lekturę!

Przywrócenie życia umierającym – małego skrawka życia, który im pozostał – czy to nie jest właśnie zadanie hospicjum? Potem także przywrócenie życia ich rodzinom – nowego, zmienionego życia osieroconego przez śmierć, ale też życia w dniach umierania ich najbliższych. Hospicjum to zatem życie – przywracanie życia. Jego symbolem jest drzewo – wyrosłe na żyznej glebie, z maleńkiego nasienia, rośnie, kwitnąc i owocując, aby stać się drzewem twardym, dającym cień i schronienie i zachowującym w sobie ożywcze soki, które pozwalają mu ciągle na nowo odradzać się i ciągle na nowo przynosić owoc. Czy hospicjum jest drzewem życia? Trafiło na podatną glebę – społecznej gotowości i chęci działania i ukorzenione zostało w tradycjach opieki nad chorymi i umierającymi. Wyrosło i wydało wielorakie, dobre owoce, a w jego cieniu znalazł wytchnienie niejeden wędrowiec, kierujący się ku swej ostatniej drodze. Drzewo to dało także zasiew dla innych. Teraz zdrewniał już jego giętki zrazu pień, ale żyje nadal – aby przywracać życie tym, którzy zdają się już go nie mieć.

Historia poznańskiego hospicyjnego drzewa życia, jego powstanie i pierwsze osiemnaście lat rozwoju jest tematem tej książki – będącej w przeważającej części tekstem mojej pracy doktorskiej, napisanej w Katedrze Nauk Medycznych Uniwersytetu im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

Niniejsza praca została wyróżniona w X edycji konkursie im. Władysława Pobóg-Malinowskiego na „Najlepszy Debiut Historyczny Roku 2016” w zakresie historii najnowszej. Nagroda przyznana została przez Instytut Pamięci Narodowej we współpracy z Instytutem Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN.

Jednym z niezwykle istotnych elementów zmian obserwowanych we współczesnej medycynie stało się w ostatnich dekadach ubiegłego wieku i na przełomie tysiącleci tworzenie nurtu hospicyjno-paliatywnego, który wyrastał zarówno ze zdobyczy farmakologicznych, jak i wzrastającej świadomości niezbędności obejmowania opieką pacjentów w sposób holistyczny, wynikający z personalistycznego podejścia. Proces ten znalazł swój szczególny wyraz w środowisku poznańskim, które – stając się prekursorem w środkowo-wschodniej Europie – wniosło niezwykle istotny wkład w rozwój tej opieki. Stał się wyrazem odpowiedzialnego podejścia do chorych  oraz zaczynem refleksji i dyskusji na tematy cierpienia, śmierci i pomocy umierającym. Niniejsza praca stanowi szczególny wkład do wiedzy o początkach działalności hospicyjno-paliatywnej w Poznaniu, Polsce i naszej części kontynentu, stanowiąc ważny przyczynek do ukazania bogactwa medycyny naszego regionu. Niezwykle cennym wydaje się  być przyjęcie perspektywy socjologicznej, stosowanej do opisu nowych ruchów społecznych, wyodrębniając i analizując jej tło społeczne, etos, organizację i metody mobilizacji zasobów. Lektura tej pracy jest dla każdego, a szczególnie medyków oraz mieszkańców naszego Miasta, niezwykle ciekawym doświadczeniem.

dr hab. Szczepan Cofta